دنگ ... دنگ...

    لحظه ها می گذرد.

         آنچه بگذشت ، نمی آید باز.

                قصه ای هـست که هرگز دیگر..

                          نتـــــواند شــــــد آغــــــــــاز ...

_{الآن که دارم این متنو مینویسم ،ساعت 11:25 شب دوشنبه ست.چند شبه که وقتی ماه رو نگاه میکنم یه هاله ی کمرنگ از رنگ خودش دورشه .واقعا این هاله به خاطر چیه؟..که بعضی وقتا دیده میشه.امشب ماه کامله .زیاد نورانی نیس مثل شبای مهتابی .یکم دقت میکنم ،یه ابر نازک داره از روش رد میشه ،به ماه خیره میشم میتونم حرکت آرومه ابررو ببینم .دوست دارم زودتر کنار بره دوست ندارم ماه پشت ابر باشه..مخصوصا این ابر سیاهی که الان داره رو شو میپوشونه..چقدر طولانیه این ابر سیاه..دیگه ماه اصلا دیده نمیشه ...}

_{نگاهم به برگای درخت میافته ،چقدر تازه ن.مخصوصا با این باد ملایمی که می آدخیلی قشنگتر به نظر میان.دفتر خاطرات قدیمی مو  برمی دارم ،یکم رو جلد نقره ایش که یه نقاشی قشنگ  روش کشیده شده  نگاه میکنم .فکر میکنم حداقل 5سال از عمر این دفتر گذشته باشه ..ولی خیلی تمیز ومرتب مونده ..شایدچون زیاد به سراغش نمیرم ..}

                      

                 ومثل بادبزن ،ذهن سطح روشن گل را

                    گرفته بود به دست وباد می زد خود را

                    مسافر از اتوبوس پیاده شد  

                                             "چه آسمان تمیزی "

                   وامتداد خیابان غربت اورا برد

                  غروب بود.

                   صدای هوش گیاهان به گوش می آمد .

            

             واسب یادت هست،سپید بود.

             ومثل واژه پاکی ،سکوت سبزچمن را چرا می کرد.

             وبعد تونل ها.

                     دلم گرفته ،دلم عجیب گرفته است.

            وهیچ چیز ،

             نه این دقایق خوشبو ،که روی شاخه نارنج می شود

             خاموش ،

             نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دوبرگ این

            گل شب بوست،

             نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند.

          وفکر میکنم که این ترنم موزون حزن تا به ابد شنیده خواهد شد.

        

          مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.

        - نوشداروی اندوه؟

-         صدای خالص اکسیرمی دهد این نوش .

        

         - وفکر کن که چه تنهاست

        اگر که ماهی کوچک ،دچار آبی دریای بیکران باشد.

              

         اگر چه منحنی آب بالش خوبی ست

         برای خواب دلاویز وترد نیلوفر

         همیشه فاصله ای هست.

         دچار باید بود

         وگرنه زمزمه حیات میان دوحرف

         حرام خواهد شد .

        وعشق سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست .

        وعشق صدای فاصله هاست

        صدای فاصله هایی که غرق ابهامند .

        - نه ،صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند

        وبا شنیدن یک هیچ میشوند کدر

      

          
        ونیمه شبها ،با زورق قدیمی اشراق
       در آبهای هدایت روانه می گردند
       وتا تجلی اعجاب پیش می رانند.

       -هوای حرف تو آدم را
       عبور می دهد از کوچه باغ های حکایت
       ودر عروق چنین لحن
      چه خون تازه محزونی !
      حیاط روشن بود
     وباد می آمد
     وخون شب جریان داشت درسکوت دومرد..
     "اتاق خلوت پاکی ست
      برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد!
     دلم عجیب گرفته است .
    خیال خواب ندارم."
    کنار پنجره رفت
    وروی صندلی نرم پارچه ای
     نشست :"هنوز در سفرم ،
     خیال میکنم
     در آبهای جهان قایقی ست
    ومن - مسافر قایق - هزارهاسال است
    سرود زنده دریانوردهای کهن را
    به گوش روزنه های فصول می خوانم
    وپیش می رانم .
   مرا سفر به کجا می برد؟
     کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند
     وبند کفش به انگشتهای نرم فراغت
    گشوده خواهد شد؟
    کجاست جای رسیدن ،وپهن کردن یک فرش
    وبی خیال نشستن
    وگوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟
    ودر کدام بهار
    درنگ خواهی کرد
    وسطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟
    شراب باید خورد
   ودرجوانی یک سایه راه باید رفت ،
                                            همین .
    کجاست سمت حیات؟
    من از کدام طرف می رسم به یک هدهد؟
   وگوش کن ،که همین حرف در تمام سفر
   همیشه پنجره خواب را بهم می زد.
   چه چیز در همه راه زیر گوش تو می خواند؟
   درست فکر کن
            کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟
    چه چیز پلک تو را می فشرد،
               چه وزن گرم دل انگیزی ؟
    سفر دراز نبود:
    عبور چلچله ها از حجم وقت کم می کرد.
   ودر مصاحبه بادوشیروانی ها
   اشاره ها به سرآغاز هوش برمی گشت.

 وسطر اول این بود:
                    حیات غفلت رنگین یک دقیقه " حـــــــوا " ست.

_{شعر از مرحوم سهراب سپهری}

_{عکس > خودم}